ΜΠΛΕ

Ψάχνω και Ψάχνω,
μία λέξη.

Μία λέξη Ψάχνω,
στη ρωγμή της νύχτας,

Σποδός.

Σποδός, ναι Σποδός.

Ένα τάφο ν΄ανοίξω

στο γαλάζιο σου ουρανό

Μ αέρας φύσηξε
στο μάτι, το υγρό.

Χάθηκε, ναι Χάθηκε
μ ένα δάκρυ σταχτί

Χάθηκε

το

φως-

Plegaria (Ικεσία)

…η εκδρομή μας μια σιωπή,
προς πώληση η αντίσταση κι η μα-
ρτυρία.

Τι τυχερό έθνος,
στο θρήνο του μια Μαργαρίτα
το ντύνει με νυφικό τέφρας,
μα αυτό
κρατά το ραγισμένο ποτήρι .
Δανείζει τα παιδιά σου,
και εσύ, ναι εσύ
δεν κοινωνείς τον μάρτυρα.

Η Μαργαρίτα αγαπάει το χορό,
κι ως μουσικός του Lublin
τσουγκρίζει το ποτήρι μας,
δανείζει τον θάνατο.

Ροδίζει το νερό,
ροδίζουν οι λέξεις που σε περιμένουν.
κι εσύ
ένα επιλόβιο,
μαζί κι εγώ,
μαζί όλοι μας.

«…του μελαμπύγου τύχειν…»

Στη φούγκα του κλέφτη ο κανόνας ναν’ καλά,

ώσμωση μίμησης ζύμωσε ξόανα…

ποιος δόλωσε ανώριμες συνειδήσεις?

Αήθης νηνεμία για τους αφρούς στο κύμα,

κι ας μην φρόντισαν γι’ αυτό…

και για τ’ άλλα που φρόντισαν τι έγινε?

Οι κάλπες των ονείρων μας χωμάτινες, κατουρημένες,

ποια αρετή σου μένει ακόμη να προδώσεις?

κλέβουμε, κλέβουμε,

Πατρίδα χήρα εξαντλημένη χωρίς

σκέψη, γιατί μητέρα? μάτωσες,

ποιος σ’ αγάπησε στου βάτου το κρεβάτι?

η τήση, μας ποτίζει ζωή για να μας εκτελεί αιώνια,

τι πειράζει? ποιος κλαίει τους νεκρούς…

καιρός είναι τώρα να παρεξηγήσουν και οι νεκροί το θάνατο,

κλέβουμε, κλέβουμε,

Ακτίνες χλωροφύλλης φορτίζουν, των παιδιών μας, τα μουχλιασμένα μνήματα,

κερνάω το ποτό του Τάνταλου, μοιράδι αρετής μόνο για τους ανέργους.

Χειμώνας υφαίνει τις φτερούγες μας,

μαθαίνεις να κλαίς…

κλέβαμε και  κλέβαμε.